ورزش کردن عادت بسیار پسندیده ای است و تا بحال کسی نتوانسته ادعا کند ورزش برای بدن ضرر دارد اما این فعالیت سودمند هم مثل هر کار دیگر یک سری آداب و مقدمات دارد که حتما باید رعایت شود تا نتیجه وارونه ندهد.باید بدانید که اساسا” هر برنامه ورزشی دارای ۲ مرحله بسیار با اهمیت و ضروری می باشد که شامل گرم کردن بدن و سرد کردن آن می باشد.
ادامه مطلب
هورمون های مورد استفاده در ورزشکاران
برای تولید گلبول های قرمز در بیمارانی که مغز استخوان آنها سرکوب شده است از جمله بیماران مبتلا به لوکمی، کسانی که شیمی درمانی کرده اند و یا نارسایی کلیه دارند تجویز میشود. تجویز EPO در ورزشکاران، سبب افزایش هماتوکریت و ظرفیت حمل اکسیژن میشود و از این رو Vo2 max و استقامت را بهبود می بخشد. تأیید اریتروپویتین به عنوان ماده انرژی زا مشکل است چراکه این ماده نوعی هورمون مترشحه از کلیه هاست. ورزشکارانی که سطح هماتوکریت آنها بالاست از شرکت در مسابقات استقامتی منع می شوند چرا که این افراد مشکوک به استفاده از EPO هستند. هماتوکریت بالا در کنار دهیدراسیون ناشی از ورزش منجر به غلیظ شدن خون میشود که می تواند سبب انسداد عروق قلبی یا مغزی و در نتیجه سکته مغزی یا حمله قلبی شود، علاوه بر این EPO می تواند فشار خون را افزایش یا پتاسیم خون را کاهش دهد.
عملکردهای زیادی در بدن دارد و به طور طبیعی در سراسر طول زندگی تولید میشود. این هورمون، سنتز پروتئین را افزایش می‌دهد، متابولیسم چربی و کربوهیدرات ها را بهبود می بخشد، به تعادل سدیم کمک می کند و بازگردش استخوان و بافت های پوندی را تحریک می کند. تولید HGH با افزایش سن کم میشود. مقدار ترشح آن تحت تأثیر رژیم، استرس، ورزش، تغذیه و داروها تغییر می کند. مصرف این هورمون توسط کمیته ملی المپیک ممنوع اعلام شده است. عوارض جانبی و اصلی آن شامل آسیب پوستی، تیره شدن خال های پوستی، اثرات منفی بر متابولیسم گلوکز و پروفایل لیپیدی و نیز رشد استخوان است که به صورت برجسته شدن استخوان فک و پیشانی نمایان میشود.بیشترین مقدار ترشح هورمون رشد ۲-۱ ساعت پس از خواب است و نشان داده شده است که برای بازتوانی ورزشکاران مهم است.
آندروستن دیون، ۴ آندروستون دیول، ۱۹-نور-۴- آندروستن دیون، ۱۹-نور-۴- آندروستن دیول و ۷-کتو دهیدرواپی آندرسترون (DHEA) پیش سازهای تستوسترون و استروئیدهای آنابولیک هستند. آندروستن دیون یک استروئید آنابولیک و آندروژنیک است که برای افزایش سطح تستوسترون خون و با هدف افزایش قدرت و توده ماهیچه ای استفاده میشود. اگرچه بر اساس تئوری، پروهورمون ها سطح تستوسترون را افزایش می دهند اما شواهدی مبنی بر اثر آنها بر تطابق با تمرین در افرادی که سطح هورمون آنها نرمال است وجود ندارد. این مواد می توانند سطح استروژن و LDL را افزایش و HDL را کاهش دهند.
آندروستن دیون: یک پروهورمون و پیش ساز غیر فعال برای استروژن در ن و تستوسترون در مردان است. با یک واکنش به تستوسترون تبدیل میشود و فعالیت آن یک هفتم تستوسترون است. به طور طبیعی از DHEA یا ۱۷-آلفا هیدروکسی پروژسترون تولید میشود. برخی مطالعات نشان می‌دهد که آندروستن دیون بیشتر از DHEA منجر به افزایش تستوسترون میشود اما اثر آن برای چند ساعت بوده و حداکثر افزایش آن پس از چند دقیق اتفاق می افتد. تجویز حاد یا بلند مدت پیش سازهای تستوسترون به طور مءثری تستوسترون سرم را افزایش نمی دهند و تغییرات زیادی در توده ماهیچه ای، قدرت عضلانی یا بهبود عملکرد فرد ایجاد نمی کنند.
اثرات منفی استفاده از این مواد شامل سفتی ماهیچه، دردهای عضلانی، افزایش وزن، مشکلات گوارشی، تغییر در لیبیدو (میل جنسی)، آمنوره، آسیب کبد و کوتاهی قد در نوجوانان است. مصرف مکمل پروهورمون سبب تغییر در اعمال محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-گناد میشود. هورمون های مرتبط با آندروستن دیون منجر به افزایش هورمون های استروژنی می شوند و سطح استروژن سرم را افزایش می دهند که خطر سرطان پروستات و پانکراس را به دنبال دارد. کاهش معنی داری نیز در HDL رخ می‌دهد که سبب افزایش خطر بیماری های قلبی میشود. این خطرات با مصرف بلند مدت داروها ارتباط دارند. نوجوانان و ن سنین باروری نباتید از این داروها استفاده کنند. هورمون های مورد استفاده در ورزشکاران
یک آندروژن ضعیف و محصول دهیدروآندروسترون سولفات (DHEA-S) است و سبب افزایش تستوسترون میشود. اگرچه DHEA-S فراوان ترین هورمون آدرنال در انسان است اما نقش آن مشخص نیست. دهیدرواپی آندرسترون به عنوان هورمون جوانی نامیده میشود چون حداکثر مقدار آن در اوایل دوره جوانی است. کاهش DHEA با افزایش سن با تجمع چربی و افزایش خطر بیماری قلبی ارتباط دارد. ارتباط مثبتی بین افزایش DHEA پلاسما و افزایش توان و سلامتی در افراد ۸۰-۴۰ سال دیده شده است. اثرات آنابولیک DHEA با کاهش برون ده کورتیزول از کبد به میزان ۵۰٪ می باشد. اگر این اتفاق در بافت های ماهیچه ای هم رخ دهد اثرات آنابولیک DHEA مشابه با استروئیدهای آنابولیک میشود. مکمل یاری DHEA سطح تستوسترون یا توان و قدرت را در مردان افزایش نمی‌دهد بلکه منجر به افزایش تستوسترون در ن و ایجاد اثرات مردانه در آنان میشود. مصرف طولانی مدت DHEA هیپرپلازی پروستات را وخیم تر می کند و می تواند منجر به سرطان میشود. مصرف DHEA می تواند نسبت تستوسترون به اپی تستوسترون را تغییر دهد و اگر از ۶:۱ فراتر رود توسط کمیته المپیک خلاف قوانین محسوب میشود.
استروئیدهای آنابولیک – آندروژنیک (AAS) شامل تمام هورمونی های استروئیدی مردانه، مشتقات آنها و متابولیت های فعال آن است که عملکرد ورزشی را افزایش می‌دهد. این استروئیدها به صورت خوراکی یا داخل وریدی تجویز می شوند و مصرف آنها توسط کمیته المپیک خلاف قوانین محسوب میشود.هورمون های مورد استفاده در ورزشکاران
مصرف استروئیدها سبب افزایش قدرت و اندازه بدن و نیز توان جنسی میشود. مصارف درمانی آنها برای افزایش توان آنابولیک و مصارف غیر درمانی آنها رواج زیادی دارد. تجویز کوتاه مدت آنها سبب افزایش وزن و قدرت بدنی میشود. اثرات آنابولیک آنها شامل افزایش توده ماهیچه ای، افزایش تراکم مواد معدنی استخوانی، افزایش تولید سلول های قرمز خون، کاهش چربی بدن، بزرگ شدن اندازه قلب و کبد و کلیه، تغییر تارهای صوتی و افزایش لیبیدو است. استروئیدهای آنابولیک سنتز پروتئین را در ماهیچه های اسکلتی افزایش می‌دهد و روندهای کاتابولیک را مع می نماید اما افزایش توده ماهیچه ای و توان بدنی تنها در ورزشکارانی دیده میشود که در دوره ی مصرف این داروها، رژیم پر پروتئین و پر کالری دارند. اثرات آندروژنیک آنها شامل ایجاد صفات ثانویه جنسی در مردان، تغییر در اندازه و عملکرد اندام های جنسی و افزایش رشد موهای زهار و صورت است. هورمون های مورد استفاده در ورزشکاران
اثرات استروئیدهای آندروژنیک آنابولیک در
ورزشکاران
کودکان: بسته شدن صفحات رشد پیش از موعد
مردان: افزایش حس جنسی، آکنه، بزرگ شدن ها، هیپرتروفی بیضه ها، عقیمی
ن: بزرگی اندام های جنسی و افزایش موهای بدن
عملکرد ورزشکاران: افزایش توان و توده عضلانی، بدون اثر بر فعالیت استقامتی
سیستم قلب و عروق: افزایش فشار خون، کاهش HDL
تغییرات هورمونی: اختلال در عملکرد ایمنی و هورمونی
سیستم کبدی: خونریزی زیر پوستی، هپاتیت،افزایش آنزیم های کبدی، یرقان و سرطان
کاهش ایمنی: در مبتلایان به ایدز و هپاتیت، عفونت ایجاد میشود.
سلامت روان: افزایش رفتارهای تهاجمی، اختلال رفتار مثل افسردگی، جنون خفیف، سایکوزیس، خودکشی، جنون و توهم
تغییرات آنابولیک: تغییر در سیستم هموستاز و سیستم ادراری، تغییر متابولیسم گلوکز، سرکوب ایمنی، کاهش سطح تیروئید
فیزیکی: کوتاهی قد، پارگی تاندون
پوست: آکنه، کیست و پوست چرب هورمون های مورد استفاده در ورزشکاران
رفلاکس معده به مری ، برگشت غذا در ماه های اول زندگی حدود نیمی از نوزادان دیده می شود که در بیشتر موارد تا یکسالگی رفع می شود. ریفلاکس محتویات معده به داخل مری یک امر فیزیولوژیک و طبیعی است که به طور روزانه در افراد سالم رخ می دهد. در بیماری ریفلاکس معده به مری (GERD) دوره های ریفلاکس بر مکانیسم دفاعی مری غلبه کرده و سبب بروز علائمی از جمله سوزش سردل، احساس سوزش در مری یا التهاب و سائیدگی در مری می شود.
انواع GERD می تواند با ازوفاگوگاسترودئودنوسکوپی (EDG) تشخیص داده شود که در آن با استفاده از اندوسکوپ داخل مری، معده و دئودنوم را بررسی می کنند و می تواند درمان مناسب GERD فرسایشی را تعیین نماید که دارای علائم شدید و طولانی مدت است. برخی بیماران علائم GERD را در عصر تجربه می کنند که ممکن است ناشی از کاهش ترشح بزاق و بلع، کاهش حرکات گوارشی، مواجهه طولانی با اسید و قرار داشتن در حالت درازکش باشد.
پاتوفیزیولوژی
پاتوفیزیولوژی GERD پیچیده است. رایج ترین مکانیسم های آن کاهش فشار دریچه تحتانی مری (LES: Lower Esophageal Sphincter)، کاهش دفاع بافتی مری، آسیب مستقیم مخاط، کاهش حرکات معده و افزایش فشار داخل شکمی است. فشار LES طی بارداری کاهش می یابد به طوریکه ۸۰٪ ن در سه ماهه سوم بارداری سوزش سردل را احساس می کنند و در نی که قرص های ضد بارداری حاوی پروژسترون دریافت می کنند و در اواخر سیکل نرمال قاعدگی نیز این کاهش فشار LESدیده
می شود.
فشار LES می تواند تحت تأثیر شرایطی مثل فتق، اسکلرودرمی (سخت شدن پوست و بافت های پیوندی) و در بیماری هایی که ترشحات زیاد می شود مثل سندروم زولینگر- الیسون قرار بگیرد. شل شدن موقت LES که ناشی از انبساط ابتدای معده است در GERD شایع است. بیماران مبتلا به بیماری های مزمن تنفسی مثل بیماری انسدادی مزمن ریوی در معرض خطر GERD هستند چرا که فشار داخل شکمی آنها به طور مکرر افزایش می یابد. مصرف داروهای شل کننده ماهیچه و داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAID) سبب GERD می شود.
علائم GERD مختلف است اما می تواند شامل برگشت ترشحات معده، سوزش سردل، درد زیر جناغ سینه، آروغ زدن و اسپاسم مری باشد. در کودکان، استفراغ، دیس فاژی، پرهیز از غذا خوردن و درد شکم دیده می شود. تظاهراتی مثل آسیب حلق، صاف کردن صدا، خشن شدن صدا و بدتر شدن علائم آسم نیز ممکن است رخ دهد. تکرر و شدت علائم همیشه بیانگر شدت بیماری نیست و ممکن است با یافته های اندوسکوپیک مرتبط نباشد. برخی بیماران علائم کمی دارند اما بیماری آنها شدید است در حالیکه ممکن است برخی بیماران علائم قابل توجهی داشته باشند اما مری آنها دچار سائیدگی نشده باشد.
مواجهه طولانی با اسید می تواند منجر به ازوفاژیت (التهاب مری)، سائیدگی مری، زخم شدگی، خراش، انسداد و تنگی و در برخی موارد دیس فاژی شود. ازوفاژیت حاد می تواند در اثر ریفلاکس، مصرف مواد خورنده، عفونت های ویروسی یا باکتریایی، لوله گذاری، پرتو درمانی و نفوذ ائوزینوفیلی رخ دهد. ازوفاژیت ائوزینوفیلیک با نفوذ ائوزینوفیلی شدید و ایزوله در مری مشخص می شود که می تواند علائم مشابه GERD داشته باشد و در اثر پاسخ ایمنی ایجاد شده باشد. سیگار، مصرف مزمن و دوزهای زیاد آسپرین یا NSAID می تواند خطر ازوفاژیت را افزایش دهد.
شدت ازوفاژیت ناشی از ریفلاکس تحت تأثیر ترکیب، تکرر و حجم ریفلاکس معدی، مدت مواجهه مری با اسید، سلامت سد مخاطی مری و سرعت تخلیه معده است. علائم ازوفاژیت و GERD ممکن است توانایی مصرف غذای کافی را کاهش دهد و با خواب،کار، فعالیت های اجتماعی و کیفیت زندگی تداخل داشته باشد.
فتق یک عامل مهم در ایجاد ریفلاکس و ازوفاژیت است که علائم و عوارض آن را تشدید می کند. مری از دیافراگم عبور می کند که اگر محل اتصال مری به حلقه ی هیاتال دچار مشکل شود سبب می گردد که بخشی از معده از دیافراگم بیرون آید و فتق ایجاد شود.
زمانی که اسید ریفلاکس به علت فتق روی دهد محتوی اسیدی بیش از حد نرمال در بالای شکاف باقی می ماند و این مواجهه طولانی ریسک ازوفاژیت را افزایش می دهد. از آنجایی که فشار داخل معدی سبب ورود محتوی اسیدی معده به داخل مری می شود لذا افرادی که فتق دارند ممکن در دراز کشیدن یا خم شدن مشکل داشته باشند. درد
اپی گاستریک در ناحیه بالایی شکم و پس از مصرف مقادیر زیادی غذا و وعده پر کالری رخ می دهد. کاهش وزن و کاهش اندازه وعده ها می تواند عواقب منفی فتق را کاهش دهد. رفلاکس معده
مدیریت پزشکی و جراحی
اولین درمان GERD سرکوب اسید معده است.
مهار کننده های پمپ پروتون (PPIs) که تولید اسید را در سلول‌های پاریتال معده کاهش می دهند، مؤثرترین داروها هستند اما انواع خفیف تر ریفلاکس را با آنتا گونیست های گیرنده ۲H (گیرنده های هیستامینی در سلول‌های پاریتال) و آنتی اسیدها درمان می کنند. هدف اصلی از سرکوب اسید افزایش pH به بالاتر از ۴ است. در افرادی که تخلیه معده آنها با تأخیر انجام می شود می توان مواد پروکینتیک را تجویز کرد که انقباضات معده را افزایش می دهند.
بلند کردن سر در تخت به میزان ۸-۶ اینچ می تواند ریفلاکس را کاهش دهد. از خم شدن مکرر باید پرهیز نمود. چاقی یک عامل مهم در GERDو فتق است چرا که فشار داخل شکمی را افزایش می دهد لذا کاهش وزن می تواند زمان مواجهه مری با اسید معده را کوتاه تر کرده و علائم ریفلاکس را کم کند.
دستورالعمل های تغذیه ای برای کاهش GERD و ازوفاژیت:
نکته: علت GERD یا Heart Burn (سوزش سر دل) در دوران بارداری ترشح زیاد پروزسترون می باشد.
حدود ۱۰-۵٪ مبتلایان به GERD شدید به درمان پزشکی پاسخ نمی دهند و باید تحت جراحی Fundoplication قرار بگیرند که در آن فوندوس معده را به دور مری می پیچند تا ریفلاکس کاهش یابد. استعمال محصولات تنباکو فشار LES را کاهش داده و با کاهش بزاق سبب طولانی شدن مدت کلیرانس اسید می شود. علاوه بر این سیگار سبب کاهش یکپارچگی مخاط گوارشی و افزایش خطر سرطان می شود.
مکانیسم احتمالی در گیر در GERD
علائم بالینی مربوط به GERD
تغذیه درمانی پزشکی
تغییرات رژیم غذایی و سبک زندگی می تواند علائم برخی بیماران مبتلا به GERD را تسکین دهد. فاکتورهای اصلی شامل کافئین، الکل، تنباکو و استرس است. دیگر فاکتورهای مهم رژیمی شامل کاهش مصرف چربی رژیمی، شکلات، قهوه، پیاز، نعنا، ادویه، مرکبات،شراب و نوشیدنی های کربناته است.
در مبتلایان به زخم های گوارشی غذاهای پر ادویه و تند می تواند سبب ناراحتی شود. البته نوع و مقدار فلفل متفاوت است. غذاهایی از جمله ضد نفخ ها (نعنا و پونه) می تواند فشار LESرا کم کند. در حالیکه نوشیدنی های الکلی تخمیر شده ترشح اسید معده را افزایش می دهند و باید محدود شوند البته قهوه در مقادیر اندک مفید است.
محدودیت یا پرهیز از غذاهای مخرب می تواند علائم بیماری را در این افراد کاهش دهد. جویدن آدامس سبب افزایش ترشح بزاق می شود که به افزایش pH مری کمک می کند اما مطالعه ای در خصوص اثربخشی آن وجود ندارد. رفلاکس معده
برای بیمارانی که ازوفاژیت شدید دارند رژیم مایع کم چرب تورم مری را کاهش می دهد، از مناطق دچار تنگی راحت تر عبور می کند و سریع تر از معده خارج می شود. مصرف غذاهای دارای pH اسیدی مثل مرکبات،
گوجه فرنگی و نوشیدنی های غیر الکلی در زمان التهاب معده درد را تشدید می کند و نباید مصرف شوند.
تشخیص و درمان مکانیسم های اصلی GERD اولین خط درمانی است. وعده های بزرگ و پرچرب، تخلیه معده را کاهش داده و ترشح اسید را طولانی می کنند و باید از مصرف آنها در وعده قبل از خواب پرهیز نمود. اصلاحات سبک زندگی شامل تغییرات رژیمی، کاهش وزن، کنار گذاشتن سیگار و بلند گذاشتن زیر سر در هنگام خواب در بهبود علائم تأثیر زیادی دارد. رفلاکس معده
لوزه ها جزئی از بافت لنفاوی هستند. التهاب خفیف لوزه ها به عنوان امری طبیعی و در نتیجه دفاع ایمنی تلقی می شود. زمانی که لوزه ها بیش از حد طبیعی بزرگ شوند یا سبب انسداد مسیر تنفسی گردند پزشک آنها را بر می دارد. این برداشت لوزه های می تواند با هدف کاهش دفعات ابتلا به عفونت، التهاب لوزه و سینوس ها نیز باشد. پس از جراحی باید غذاهای سرد، طعم ملایم، نرم و مرطوب داده شود تا از خونریزی در محل جراحی جلوگیری شود. پس از ۵-۳ روز فرد قادر به مصرف رژیم نرمال خواهد بود. لوزه برداری یا تانسیلکتومی
تغذیه درمانی پزشکی
زمانی که بیماران برای یک مدت طولانی قادر به رفع نیازهای انرژی و پروتئین خود نباشند باید تغذیه ی لوله ای را برای آنان اجرا نمود. گاستروستومی می تواند به صورت یک روش تغذیه ای جدا یا مکمل استفاده شود. در تغذیه لوله ای فرمولاهای آماده مصرف استفاده می شوند البته می توان برای افزایش تنوع غذایی میوه ها را به صورت پوره و مخلوط شده با آب میوده به بیمار داد یا غذاهای سفره را مخلوط و چرخ کرد اما کفایت تغذیه ای، بهداشت و ویسکوزیته آن باید متناسب با حال بیمار و نوع لوله باشد. لوزه برداری یا تانسیلکتومی
دریافت مایعات، محلول های بزاق مصنوعی و شستشوی دهان با محلول نرمال سالین می تواند برای پیشگیری از خشکی دهان استفاده گردد. بی حسی های موضعی می تواند برای کاهش درد استفاده شود. از آنجایی که داروهای مسکن سبب تأخیر در تخلیه معده و یبوست می شوند دریافت مایعات اضافی و افزایش دهنده های حجم مدفوع (ملین ها و مسهل ها) ضروری است.
درباره این سایت